Column: Op avontuur in het ziekenhuis!

In de lift drukt Helianne zonder te kijken een knop in. Het lot bepaalt waar we uit zullen stappen. Als de liftdeuren zich weer openen, kunnen we onze lol niet op. Recht tegenover de lift bevindt zich een afdeling die er verlaten uit ziet. We lopen erop af en dan zien we dat de muren van de afdeling met graffiti versierd zijn. Natuurlijk besluiten we om naar binnen te gaan!

Het is er helemaal stil. We horen alleen de luchtstroom door de kieren van de deuren heen gieren. Stoer als altijd, gaat Helianne voorop om te kijken of de kust veilig is. Net als we denken dat er niemand anders is, verschijnt er vanuit het niets een man. We schrikken allebei. Gelukkig blijkt dat zonder reden. De man is de verhuiscoördinator van deze plek. Hij vertelt ons alles over de naderende verbouwing. De mensen die hier werkten mochten de afdeling tijdens het afscheidsfeestje met graffiti versieren. Dat verklaart een hoop! Ik trek mijn stoute schoenen aan en vraag hem of wij dat niet heel misschien ook een keer zouden mogen doen? En dat mag!

In de dagen die volgen, blijkt iedereen bereid om ons te helpen. We krijgen officieel toestemming en toegang. Helianne weet zelfs verfbussen te verkrijgen via één van onze fysiotherapeuten. Fijn om zulke collega’s te hebben! Zo kunnen Helianne en ik een week later terug naar de verlaten afdeling, voor een activiteit waarbij ze ‘gewoon’ weer even puber kan zijn.