“Door de corona-maatregelen valt het sociale vangnet weg voor gezinnen met een ernstig ziek kind.”

Annemiek is medisch pedagogisch zorgverlener op de Psychosociale afdeling van het Emma Kinderziekenhuis. Wij spraken haar onder meer over de invloed van het coronavirus op haar werk.

Op de afdeling Emma Fauna komen patiënten van nul tot achttien jaar, vanuit allerlei verschillende culturen en achtergronden. En hoewel de meeste specialistische oncologische zorg is verplaatst naar het Prinses Máxima Centrum in Utrecht, komen op Emma Fauna (voorheen: afdeling kinderoncologie) nog kinderen voor bijvoorbeeld chemokuren en dagbehandelingen voor verschillende vormen van kanker. Annemiek Loman (34) werkt inmiddels al acht jaar op deze afdeling als medisch pedagogisch zorgverlener.

Het team van medisch pedagogische zorgverleners is onderdeel van de psychosociale zorg van het Emma Kinderziekenhuis. Hieronder vallen bijvoorbeeld ook de medisch maatschappelijk werkers, de pediatrisch psychologen en de kinder- en jeugdpsychiaters. “Het werken in dit team is heel uitdagend en wisselend. We werken veel samen met verpleegkundigen en artsen, en natuurlijk ook met het gezin. Elke dag doe ik nieuwe kennis op en kan ik mijn handelen daarop aanpassen.”

Het welzijn van het kind staat in het Emma Kinderziekenhuis altijd centraal. Medisch pedagogisch zorgverleners komen vanuit hun rol op voor de patiënt, legt Annemiek uit: “We vragen ons altijd af wat het beste is voor het kind. Wij kijken natuurlijk naar de impact van een onderzoek of behandeling op een kind en zullen met de behandelaar in gesprek gaan over hoe we voor dat kind, de juiste aanpak kunnen garanderen.”

Op de afdeling Emma Fauna kunnen kinderen herhaaldelijk terugkomen voor behandelingen of onderzoeken. “Door het vaste ritme kun je echt een band opbouwen met een gezin, dat maakt onze rol hier extra waardevol. We zorgen normaal altijd dat ouders zoveel mogelijk dezelfde gezichten zien, maar in de coronatijd is dat helaas niet altijd mogelijk.”

Iedereen draagt bij om ons werk zoveel mogelijk te laten doorgaan. Dat is zo belangrijk voor de gezinnen in het Emma Kinderziekenhuis van Amsterdam UMC.

Door de maatregelen tegen de verspreiding van het coronavirus werkten Annemiek en haar collega’s de afgelopen periode in een kleiner team en volgens een ander rooster. “Het is voor gezinnen echt heel pittig. Juist in hun situatie is een breed sociaal vangnet heel belangrijk, maar dit valt grotendeels weg,” vertelt Annemiek. “Niet alleen door de maatregelen, ook doordat juist deze ouders extra terughoudend zijn, omdat de weerstand van hun kind laag is.” In het ziekenhuis is de situatie ook anders, vertelt Annemiek: “Kinderactiviteiten op de afdeling kunnen niet doorgaan en er is een strenge bezoekregeling. Je kunt je voorstellen dat de wereld van deze gezinnen ineens heel klein wordt.”

Het Medisch Pedagogisch team heeft de anderhalve-meter samenleving geïmplementeerd in het werk in het Emma Kinderziekenhuis. Zoals het creëren van extra werkruimte en vergaderingen bijwonen via Teams. “Er is een goede sfeer en veel saamhorigheid, iedereen draagt bij om ons werk zoveel mogelijk te laten doorgaan. Dat is zo belangrijk voor de gezinnen in het Emma Kinderziekenhuis.”

Via Stichting Steun Emma Kinderziekenhuis ontvangen wij regelmatig bijdragen in de vorm van bijvoorbeeld spel- en knutselmaterialen voor de kinderen. “We zijn hier heel blij mee. Vooral de kleine, per stuk verpakte, verrassingen als lego of klei doen het heel goed. Door de huidige maatregelen kunnen we minder makkelijk spelmateriaal in en uit de kamer laten gaan, de giften zoals kleine knutselpakketten lossen dit probleem op. Het is voor het kind zelf of het kind mag het houden. We maken een kind hier zo blij mee, nadat zij bijvoorbeeld een vervelende behandeling hebben ondergaan.”

 

Annemiek wist tijdens haar opleiding Pedagogiek al gauw wat zij wilde: “Van mijn docent hoorde ik verhalen over zijn werk in het Emma Kinderziekenhuis. Deze verhalen hebben mij zo geboeid dat ik heel graag stage wilde lopen op deze plek. Dat gebeurde en eigenlijk ben ik nooit meer weggegaan. Het voelde voor mij vanzelfsprekend goed en ik twijfelde dan ook geen moment, hier wilde ik werken.”

Deel dit artikel