“Ik vroeg mij af of ik zelf ook nog iets te zeggen had?”

Kinderverpleegkundige Tamara werd plotseling zelf patiënt en ondervond hoe belangrijk het is om zelf de controle te houden.

Tamara (33) is niet alleen kinderverpleegkundige, partner en moeder, twee jaar geleden werd zij zelf ook patiënt. Na een heftige diagnose in het najaar van 2018 besloot zij hoe dan ook zoveel mogelijk door te willen werken in het Emma Kinderziekenhuis. Terwijl haar leven op het spel stond bleef zij zich inzetten om de zorg nog beter te maken. We spraken Tamara over haar werk in het Emma en vroegen natuurlijk hoe het nu met haar gaat.

Wanneer niet duidelijk is wat je kunt verwachten, kun je ook geen goede keuze maken.

“De begeleiding van patiënten en ouders, op een serieuze manier maar tegelijkertijd zorgen dat het wel luchtig blijft en niet te zwaar wordt. Dat vind ik zo bijzonder aan mijn werk in het Emma Kinderziekenhuis.” Tamara vertelt over haar drijfveren als kinderverpleegkundige. Na het behalen van haar vwo-diploma besloot ze bewegingswetenschappen te gaan studeren, maar dat bleek niet te zijn waar haar hart ligt. “Ik kwam erachter dat ik veel meer met patiënten in contact wilde zijn, dus ik besloot de duale hbo-v opleiding te gaan volgen. In mijn derde jaar liep ik stage op de afdeling Grote Kinderen van het Emma Kinderziekenhuis. Hier voelde ik mij gelijk thuis.” Na het afronden van de hbo-verpleegkunde kon zij dan ook direct aan de slag en behaalde ze het aanvullend diploma voor kinderverpleegkundige.

Met veel bewondering voor haar kracht horen we hoe Tamara in 2018 en 2019 is geopereerd aan een hersentumor. Een spannende tijd van bestralingen en chemokuren volgde. Al die tijd, en zelfs in deze periode van het coronavirus, bleef Tamara contact houden met haar collega’s en zoeken naar mogelijkheden om een bijdrage te leveren. “Je moet door, ik heb een kind en een partner, ik wil ook gewoon de persoon Tamara zijn, niet altijd de patiënt. Mijn werk als kinderverpleegkundige helpt me daarbij.”

Als patiënt ondervond Tamara hoe moeilijk het is als keuzes voor je gemaakt worden. “Na een heftige diagnose word je geleefd. Het overkomt je. Bij mijn eerste operatie ging alles zo snel, er werd van alles in gang gezet en ik vroeg mij af of ik zelf eigenlijk ook nog wat te zeggen had.” Tamara legt uit hoe deze ervaring invloed heeft gehad op haar werk als kinderverpleegkundige: “In mijn werk voor het Emma Kinderziekenhuis wil ik ouders en kinderen meegeven dat zij echt vragen moeten stellen. Spreek onzekerheden uit en zorg dat je een volledig beeld krijgt van de mogelijkheden. Het is zo belangrijk om zelf de controle te hebben én te houden.”

Hoewel Tamara nog bezig is met chemokuren, gaat het op dit moment wel goed met haar. Zelfs in deze tijden van het coronavirus blijft zij zich inzetten voor het Emma Kinderziekenhuis. Na haar eigen ervaringen als patiënt richt Tamara zich nu op het verbeteren van de voorlichting bij het ondergaan van een zogenaamde ‘kleanprep’ behandeling in het Emma. Hierbij moet een grote hoeveelheid van een contrastvloeistof worden opgedronken óf worden toegediend middels een sonde door de neus. Om de juiste afweging te maken is een keuzekaart ontwikkeld waarop heel duidelijk de voor- en nadelen van iedere mogelijkheid worden toegelicht. “Wanneer niet duidelijk is wat je kunt verwachten, kun je ook geen goede keuze maken. We vergelijken nu welke keuzes werden gemaakt voor én na het inzetten van de keuzekaart en zijn benieuwd of hier verschil in zit.”

We zijn trots op de mooie verhalen achter de gezichten in het Emma. Samen maken we het Emma nog beter, zeker dankzij zoveel betrokkenheid. Tamara, we wensen je heel veel succes!

Tamara 2

In mijn werk voor het Emma Kinderziekenhuis wil ik ouders en kinderen meegeven dat zij echt vragen moeten stellen. Spreek onzekerheden uit en zorg dat je een volledig beeld krijgt van de mogelijkheden. Het is zo belangrijk om zelf de controle te hebben én te houden.

Tamara

Deel dit artikel