Samen strijden tegen corona

Na het behalen van hun hbo-verpleegkunde diploma in de zomer van 2018 ontmoeten de twee elkaar in het Emma Kinderziekenhuis om samen te beginnen aan de specialisering tot kinderverpleegkundige. Er ontstond een hechte vriendschap.

Het Emma is zo’n bijzondere en ‘relatief’ kleinschalige plek binnen de grote muren van Amsterdam UMC, het voelt echt een beetje als thuiskomen. Hoewel niet iedereen elkaar persoonlijk kent, herken je wel de gezichten

Isabelle

Heel anders was de situatie de afgelopen weken. De gezichten van Isabelle en Emmely gingen schuil achter de maskers die nodig zijn voor de coronazorg. “We hadden beiden sterk het gevoel te willen helpen op de plek waar het zo hard nodig was, dus we hebben aangeboden om te helpen in de strijd tegen het coronavirus. We hadden niet verwacht nog geen twee dagen later, na een acuut geregelde scholingsdag, op de volwassenen ic terecht te komen.”

De eerste periode op de intensive care was pittig.

Emmely omschrijft haar eerste dag: “Ik vond het spannend, omdat ik niet precies wist wat ik kon verwachten. Het gezamenlijke ritueel van omkleden, het coronagebied betreden, goed onthouden wie je buddy is want je herkent je collega’s in de beschermende kleding bijna alleen nog aan details als sokken. Het is bizar dat je opeens in de frontlinie staat, in een onbekende omgeving, met beschermende kleding die de werkomstandigheden best pittig maken. Ik dacht wel even bij mezelf, waar ben je aan begonnen Emmely?”

Ook Isabelle ging vol spanning naar haar eerste dienst. ‘Hoe is het eigenlijk om niet naar het toilet te kunnen wanneer je wil? Houd ik het wel vol om dat mondkapje 5 uur achter elkaar op te hebben en zijn de patiënten echt zo ziek als op het nieuws steeds wordt verteld?’

De vriendinnen logeerden de eerste week bij elkaar om zo hun ervaringen te kunnen delen, te sparren met iemand die precies begrijpt hoe het is. ‘’Het is fijn om werk gerelateerd alles te kunnen delen. Tussendoor kletsten we uiteraard ook ‘gewoon’ over vriendinnen dingen en keken we samen Netflix’’, vertelt Isabelle.

Lieve post

“We kregen veel kaarten en cadeautjes, zowel van familie en vrienden als via het Emma, om ons een hart onder de riem te steken. Ontzettend lief natuurlijk!” vertelt Isabelle. “Tegelijk werden we ook verrast door de landelijke aandacht, want dit is ons werk. In het Emma Kinderziekenhuis maken we ook regelmatig ingrijpende gebeurtenissen mee, maar dat zien mensen niet op het journaal. Hieraan merk je dat deze situatie anders is, het hele land ziet nu wat er in het ziekenhuis gaande is.”

Emmely en Isabelle vertellen over het grote contrast met hun werk in het Emma: “Als kinderverpleegkundigen zijn we gewend te zorgen voor kinderen die wakker zijn. We communiceren heel veel in het Emma, met het kind zelf en ook met de ouders. Dat valt nu op in de zorg voor de coronapatiënten op de volwassenen ic. Wanneer je deze patiëntencategorie ziet, worden de nieuwsberichten keiharde realiteit. De meeste patiënten liggen op hun buik aan de beademing en zijn in slaap gebracht. Je kunt geen contact met ze maken, er is op de hele afdeling geen familie aanwezig. Het contrast kan haast niet groter.”

Tijdelijk nieuw team

Van orthopeed tot kinderarts, op de intensive care springen momenteel veel verschillende disciplines bij, al dan niet in hun eigen ‘normale’ functie. Ze worden allen even warm ontvangen om vervolgens als tijdelijk nieuw team samen de beste zorg te leveren. “Ik kon de spanning van de eerste dag vrij snel positief omdraaien door de teamspirit die ik voelde, omdat iedereen het echt samen doet”, zegt Emmely. “Ieders talent wordt benut, zo worden kinderartsen ingezet als vast contactpersoon voor de families thuis. Je realiseert je nu nog meer hoe vanzelfsprekend het is dat je normaal gesproken persoonlijk contact kunt maken met een patiënt en de familie.”

Terug in het Emma

Isabelle en Emmely zijn sinds vorige week weer terug in het Emma Kinderziekenhuis. “We hebben het Emma natuurlijk gemist, maar deze periode was als een leerzame stage op een andere afdeling. Het zal ons nog lang bijblijven. Deze tijd heeft onze leergierigheid nog meer aangewakkerd, we zijn ons beiden aan het oriënteren op verdere specialisering.”

Op de vraag of ze niet bang zijn voor besmettingsgevaar zijn de vriendinnen eensgezind, “Met alle beschermingsmiddelen voelen wij ons hier veiliger dan in de supermarkt.”