13 augustus 2019

Aan het woord: Anton van Kaam

Anton Kaam, hoofd van onze afdeling IC Neonatologie vertelt: waarom werd hij kinderarts? Wat drijft hem? Voor JFK Magazine gaf hij een kijkje in zijn leven. Bron: JFK Magazine.

Goede start

‘Vanaf de middelbare school wist ik dat ik geneeskunde wilde gaan sturen. Tijdens die opleiding deed ik een stage kindergeneeskunde en was ik verkocht. Waarom? Uiteraard vind ik kinderen heel leuk: ze zijn zo puur en onschuldig, niets is fake. Tegelijk vond ik het toen al een uitdaging om ieder kind een zo goed mogelijke start te kunnen geven. Natuurlijk geeft het ook voldoening om iemand op latere leeftijd te kunnen helpen, maar als je het in de beginfase goed doet, heeft zo’n kind daar voor de rest van zijn of haar leven profijt van. Het is een van de redenen dat ik me uiteindelijk heb gespecialiseerd in neonatologie, om er als eerste bij te kunnen zijn. Binnen die tak vind ik het acute uitdagend: het nú moeten handelen en snel beslissingen kunnen nemen. Het is soms een flink gepriegel, met die kleine infuusjes en kathetertjes, maar het geeft zo’n enorme voldoening.’

Door veel onderzoek te doen naar het ‘hoe’ en ‘waarom’, hopen we dat de kans op restverschijnselen bij te vroeg geboren kinderen in de toekomst steeds kleiner wordt.

Anton van Kaam

Onderzoeker

‘Hoe kunnen we voorkomen dat kinderen nu of op latere leeftijd restverschijnselen overhouden aan het feit dat ze te vroeg zijn geboren? Zelf doe ik hier regelmatig onderzoek naar. Ik houd me bezig met alles wat te maken heeft met het functioneren van de longen en de aansturing van de ademhaling door de hersenen van prematuur geboren kinderen. Vaak werken de longetjes nog niet helemaal naar behoren of zijn de hersenen onderontwikkeld en daardoor vatbaar voor bloedingen. Een hersenbloeding kan tot gevolg hebben dat een te vroeg geboren kindje blind, doof, spastisch of verstandelijk beperkt wordt, of dat het op latere leeftijd te maken krijgt met een gedragsstoornis. Door veel onderzoek te doen naar het ‘hoe’ en ‘waarom’, hopen we dat de kans op restverschijnselen in de toekomst steeds kleiner wordt.’

Verbouwing

‘Ouders worden steeds meer betrokken bij de behandeling van hun kindje. De afdeling Intensive Care neonatologie van het Emma Kinderziekenhuis Amsterdam UMC, locaties waar ik het hoofd van ben, is daar nog niet op ingesteld. Je komt binnen op een grote zaal met tegen de wand een stuk of acht couveuses. Vroeger kwamen ouders minder vaak langs en stonden er op een paar apparaten na maar weinig op de zaal, maar tegenwoordig staat er een heel arsenaal aan apparaten en hebben de ouders meer behoefte aan privacy. We zijn druk aan het werk om aan die behoefte gehoor te geven. In het Emma Kinderziekenhuis komt een toonaangevend expertisecentrum met een aparte kamer voor ieder kind. De ouders kunnen in dit geval dag en nacht bij hun kind zijn. Als alles loopt zoals gepland, is alles eind 2022 afgerond.’

De ouders hebben meer behoefte aan privacy. We zijn druk aan het werk om aan die behoefte gehoor te geven.

Emoties onder controle

‘Ik doe interessant en uitdagend, maar zeker ook heftig werk. Kinderen komen alleen op de intensive care als ze heel erg ziek zijn. Het geeft een goed gevoel wanneer ik zo’n kleintje er samen met mijn team bovenop kan helpen, maar er zijn natuurlijk ook momenten waarop dat niet lukt. Er zijn kinderen die zwaar gehandicapt raken of zelfs overlijden. Daar zal ik nooit aan wennen. Tegelijkertijd heeft niemand er iets aan als ik met de ouders mee ga zitten huilen, dus is het zaak dat ik mijn eigen emoties onder controle houd. De eerste paar jaar vond ik dat best lastig en inmiddels gaat dat een stuk beter, maar er blijven uitzonderingsgevallen. Wat mij vooral raakt, is dat bepaalde mensen zo bizar veel pech lijken te hebben. Dat stellen die na járen proberen eindelijk zwanger zijn geraakt, een prematuur kindje met allerlei complicaties krijgen. Ja, dat soort gevallen komen extra hard binnen.’

Lees meer over de IC Neonatologie

Drukbezet

‘Eigenlijk heb ik op dit moment drie banen: ik zorg voor de patiënten, ben hoofd van de afdeling en daarnaast onderzoeker. Allemaal heel leuk, maar ook heel tijdrovend. Mijn werk vraagt veel van mijn tijd. Op doordeweekse avonden werk ik vaak tot een uur of tien door en ook in het weekend besteed ik een dag aan mijn werk. Ik vind het geen enkel probleem, maar heb wel iets nodig om mijn gedachten te verzetten. Hardlopen en hockeyen doen dat voor mij. Ook ga ik in de eerste helft van het jaar altijd een paar weekjes op vakantie. Dan kan ik er daarna weer tegenaan.’