“Ik weet niet zo goed waarom ik hier ben”. Gaby is 12 jaar en opgenomen op de MPU, de medisch psychiatrische unit. We hebben elkaar net leren kennen en maken een praatje. Haar oma zit naast haar. Ik leg uit dat ik twee keer per week een uurtje langskom om wat aan school te doen. Gaby is verdrietig. Ze legt uit dat er iets met haar hersenen is en daarom is ze nu hier.
Ook op een afdeling als de MPU kan het werken aan school bijdragen aan herstel. Veel patiënten zaten tot voor kort nog gewoon in de klas. Het helpt om iets vertrouwds te doen en hierdoor kleine succeservaringen op te doen.
We maken samen een lijnpuzzel. Snikkend verbindt Gaby de juiste opeenvolgende cijfers met elkaar. Het lijkt misschien simpel, maar ik bewonder haar doorzettingsvermogen. Ondanks haar verdriet houdt ze het potlood stevig vast en is vastberaden om de puzzel af te maken. Na tien minuten is ze klaar. “Ik ben trots op je”, fluister ik en Gaby gaat weer met oma naar de kamer. Voor vandaag is het genoeg. De keren die volgen duren steeds langer en gaan steeds beter. We maken samen wat sommen en wisselen af met een puzzeltje. Het is bijzonder om te zien hoe ze door haar intensieve behandeling opknapt en de echte Gaby weer tevoorschijn komt.
Ze krijgt zichtbaar plezier in het maken van schoolwerk en inmiddels ligt ook haar eigen rekenboek van school voor haar neus. “Ik vind het best wel moeilijk, maar ook heel leuk”, geeft Gaby toe.
“Het is grappig, soms lijkt het even alsof ik echt op school ben. Ik vergeet dan waar ik ben”. En daarmee slaat Gaby de spijker op zijn kop.
Het helpt om iets vertrouwds te doen en hierdoor kleine succeservaringen op te doen.
