“Ik weet zeker dat Jasmin daarboven ontzettend trots op ons is”

Op zaterdag 28 mei vindt de vijfde editie plaats van het Jasmin Peters meidenvoetbaltoernooi. Haar vader Micha vertelt het emotionele verhaal achter dit bijzondere evenement. Ook legt hij uit waarom het zo belangrijk is dat het sponsorgeld naar het Emma Kinderziekenhuis gaat.

Jasmin zelf was een talentvol voetbalster. Jarenlang heeft ze fanatiek gevoetbald. Eerst bij SV Hertha in haar woonplaats Vinkeveen en later bij CSW in Wilnis. Uiteindelijk kon ze in Vinkeveen zelfs niets anders dan meespelen met de jongens: ze was gewoon te goed. Toen kwam er ongelooflijk nieuws: ze bleek te lijden aan een acute vorm van leukemie. Nog geen drie maanden na het constateren hiervan overleed Jasmin, op 12 september 2011. Ze mocht net geen veertien jaar worden.

Na het overlijden van Jasmin werd een ding heel duidelijk: zelden was er een meisje dat zo sportief en altijd zo opgewekt was. Jasmin had altijd aandacht voor iedereen, vertelt haar vader. ‘We noemden haar het zonnetje in huis, ze was altijd lief , vrolijk en zeer zorgzaam.’ Daarnaast gaf ze nooit op. Niet als ze in weer en wind moest voetballen en niet toen ze ziek werd. Een echte sportvrouw, vond iedereen. Een teamplayer. Het leek ook niet meer dan logisch dan dat er een mooi voetbalevenement georganiseerd ging worden ter ere van haar. Hertha, CSW en Jasmin’s ouders en vrienden sloegen de handen ineen en een half jaar later vond het eerste Jasmin Peters meidenvoetbaltoernooi plaats.

Ook was er een fotograaf die belangeloos mooie foto’s van Jasmin maakte, alleen en samen met haar familie. Het was nog net voordat haar haar begon uit te vallen door de chemo. Haar ouders snapten toen het belang niet om hun mooie, maar zieke en steeds bleker wordende kind te fotograferen, maar wat vormen die foto’s -met daarop een stralende Jasmin- nu een prachtig en dierbaar bezit.

Jasmin Peters

We noemden haar het zonnetje in huis, ze was altijd lief, vrolijk en zeer zorgzaam

Direct was duidelijk dat het toernooi een mooie gelegenheid was om geld op te halen en nog duidelijker was waar die opbrengst naartoe moest gaan: het Ronald McDonalds-huis en het Emma Kinderziekenhuis. Aan alle twee hebben Jasmin en haar ouders veel steun gehad tijdens de zware periode. Vader Micha: ‘Toen Jasmin in het ziekenhuis lag werd ze omringd door de meest geweldige mensen, die de meest fantastische activiteiten organiseerden. Die kinderen lijden zoveel pijn, dat valt niet te beschrijven. Toch wisten deze mensen haar keer op keer op te vrolijken. Zo was er een verpleegster die in haar vrije tijd met Jasmin ging schilderen en iemand anders die vrijwillig ontspanningsmassages gaf.’

 

Ook was er een fotograaf die belangeloos mooie foto’s van Jasmin maakte, alleen en samen met haar familie. Het was nog net voordat haar haar begon uit te vallen door de chemo. Haar ouders snapten toen het belang niet om hun mooie, maar zieke en steeds bleker wordende kind te fotograferen, maar wat vormen die foto’s -met daarop een stralende Jasmin- nu een prachtig en dierbaar bezit.

Cheque jasmin peters

"Ook als je ziek bent, word je niet vergeten. Je bent niet alleen."

Zelf zei Jasmin eens: ‘Mam, ik lig hier nu al vele weken, maar ik verveel me geen moment!’ Ze had door hoeveel de warmte en de activiteiten voor haar betekenden. Ze zat zelfs vol plannen om anderen te helpen en te steunen: ze wilde een tehuis oprichten voor kinderen met leukemie. Ze wilde hen haar motto meegeven: ook als je ziek bent, word je niet vergeten. Je bent niet alleen. En ook heel belangrijk: geef nooit op! ‘Ik moest beloven dat ik me zou blijven inzetten voor haar wens om andere kinderen te helpen, ook als ze er zelf niet meer was,’ vertelt haar vader. ‘Nu proberen wij dus haar motto en visie door te geven. Dat is dus waar de opbrengst van het meidenvoetbaltoernooi naartoe gaat: naar Stichting Steun Emma om kinderactiviteiten in het ziekenhuis te organiseren, zodat de kinderen zich even wat beter voelen. Daar hebben mijn vrouw en ik bewust voor gekozen. Kijk, voor medisch onderzoek heb je miljoenen nodig, maar hiermee maak je op een klein niveau ook een groot verschil.’

Dit jaar vindt het meidenvoetbaltoernooi voor de vijfde keer plaats. Jasmin zou negentien zijn geworden. Inmiddels staan er zelfs voetbalteams op de wachtlijst en nog altijd is de bereidheid van mensen om mee te helpen erg groot, vertelt Micha Peters. Van scheidsrechters tot EHBO’ers: allemaal dragen ze graag belangeloos hun steentje bij. En ook haar vriendinnen, ook al hebben die het nu hartstikke druk met de studies die ze zijn begonnen. Jasmin’s vader wil overigens per se zelf penningmeester zijn, zodat hij zeker weet dat alles voor de volle honderd procent naar het goede doel zal gaan.

 

Ieder jaar is de organisatie van het toernooi weer een heftige confrontatie met de dood van zijn prachtige dochter, vertelt Micha Peters. ‘Het is mooi dat haar naam zo niet vergeten wordt, maar het is ook pijnlijk. Dan zie ik haar vriendinnen die ouder worden en dan denk ik: waarom Jasmin niet?’

 

Emotioneel is ook de minuut stilte voordat het toernooi begint en de vlag die gehesen wordt. Dan geeft op ieder veld een gezinslid (Jasmin heeft ook nog een oudere zus en een broertje en zusje) het startschot. Toch overheerst de warmte en de sportiviteit op zo’n dag als de komende zaterdag 28 mei. ‘Het gaat niet eens om het winnen, maar om de gezelligheid. Sport is een mooie manier om frustratie kwijt te raken en vooral ook om mensen samen te brengen,’ vertelt haar vader. ‘Ik weet zeker dat Jasmin daarboven ontzettend trots op ons is.’

Deel dit artikel