Van dromen over een gezin naar dromen over thuis komen met het gezin
Ronald en Sandra hadden al lange tijd een kinderwens. Na een jaar proberen en een intensief ziekenhuistraject, werd hun droom werkelijkheid. Sandra: “Het was Moederdag toen ik een positieve zwangerschapstest in handen had. Een paar weken later konden we in het ziekenhuis langs voor de echo.” Ronald: we wisten dat er kans was op een meerling. Er werd een mooi hartje gezien en nog één… en een derde.”
De aanstaande ouders droomden al lange tijd van een gezin, maar kregen na de echo ook gelijk de risico’s van een meerlingzwangerschap te horen. Sandra: “Dat gesprek was heel dubbel. Ik had veel buikpijn en bloedverlies, dus dan ben je zo blij dat er een hartje klopt. De vraag komt dan of je –vanwege vanwege het grote risico voor zowel moeder als kinderen – De zwangerschap van één van de drie kinderen te beëindigen. Een onmogelijke keuze.”
Twee weken later kreeg Sandra een nieuwe echo: “Eén van de hartjes was gestopt, de natuur had de keuze voor ons gemaakt. Dat is toch wel een heel mooi idee. Het scenario werd prettiger. Toch was de zwangerschap superspannend. Bij elk dingetje vraag je je af of het goed gaat. Maar naar mate de tijd vorderde ging alles goed, al was Stan iets kleiner dan Lars. Zijn placenta zorgde voor problemen, weten we achteraf. Mijn bloeddruk was te hoog en ik moest dus in het ziekenhuis blijven; ik had zwangerschapsvergiftiging. Drie en een halve week was het balanceren. Toen ik 29 weken en twee dagen zwanger was, kreeg ik meer harde buiken. De dag erna kreeg ik ontsluiting en kreeg ik het bericht: ‘we gaan bevallen’.” Ronald: “Ik werd om half zes uit mijn bed gebeld door Sandra. Ik heb me op weg naar het ziekenhuis aan de snelheid gehouden, maar ik was wel gestrest.”
Je weet gewoon niet waar je moet kijken! Alles is zo spannend, en de jongens waren zó klein…
Het werd een keizersnede. Ronald: “Ik ging mee naar de opvang. Je weet gewoon niet waar je moet kijken! Alles is zo spannend, en de jongens waren zó klein… Lars was 1300 gram en Stan maar 1020 gram. De dokters en verpleegkundigen deden heel routinematig en rustig hun werk en gaven totaal geen reden tot paniek, al heb je dat zelf wel.”
Een uur nadat de kinderen naar de afdeling IC Neonatologie waren gebracht, mocht Sandra er naartoe. “De couveuses van de jongens stonden toen nog niet naast elkaar. Op de huidige afdeling kunnen ze niet altijd tweelingen naast elkaar plaatsen. Het was niet mogelijk om in bed de afdeling op te gaan vanwege ruimtegebrek, daarom kon ik op dat moment alleen bij Lars komen kijken.”
